B. A. Paris "Za zamkniętymi drzwiami"

"Za zamkniętymi drzwiami" to debiutancka powieść brytyjskiej autorki B.A Paris. Książka utrzymana w klimacie thrillera, który ma nas - czytelników - przerazić swoją brutalnością a zarazem uświadomić nam, że taka historia może dziać się niedaleko nas. Poruszany temat przemocy domowej może się wydawać oklepany, no bo przecież ile to już było o tym książek? Dużo. Ale nie. "Za zamkniętymi drzwiami" to thriller który nas wciąga od pierwszej strony i nie sposób odciągnąć się od czytania aż do samego końca.

"Wszyscy znamy takie pary jak Jack i Grace: on jest przystojny i bogaty, ona czarująca i elegancka. Chciałoby się poznać Grace nieco lepiej, ale to niełatwe, bo Jack i Grace są nierozłączni. Niektórzy nazwaliby to prawdziwą miłością."

Grace i Jack Angel, młode małżeństwo mieszkające w Spring Eaton. On szanowany adwokat broniący ofiary przemocy domowej, ona perfekcyjna pani domu. Z pozoru idealna para. Wystawne przyjęcia dla przyjaciół w ich pięknym domu tylko potwierdzają ich szczęście. Wiecznie razem, zawsze nierozłączni. 

Grace poświęciła swoją karierę dla męża, by mogli w ten sposób spędzać więcej czasu razem. Rzadko kiedy spotyka się z przyjaciółmi a jeśli już to zawsze w towarzystwie męża. Co tydzień odwiedza swoją siostrę Millie - 17letnią dziewczynę z zespołem Downa, która przebywa w szkole z internatem. Po skończeniu 18 lat Millie ma zamieszkać z Grace i Jackiem.

Ich miłość to była eksplozja, niczym bomba atomowa. Już po pierwszym spotkaniu Jack wiedział, że Grace to ta jedyna. Po 6 miesiącach byli już małżeństwem. Do czasu ślubu wszystko było idealnie. Jack - czarujący, zabawny, inteligentny nie widział świata poza Grace, obiecywał, że zaopiekuje się nią i Millie. Wszystko było pięknie aż do czasu, gdy wyjechali w podróż poślubną do Tajlandii. Tam Jack oświadczył Grace, że właśnie podpisała pakt z diabłem, że od teraz jej życie będzie piekłem na ziemi, że od teraz ona należy do niego. Dosłownie. 

Nie wiem czy to dobrze o mnie świadczy, ale uwielbiam gdy tak cholernie popaprane charaktery jak Jack występują w książkach. Jego postać jest zła szpiku kości, i czytając miałam ochotę własnoręcznie go udusić. Lubię gdy książka wywołuje u mnie tak silne emocje. 

"Na samą myśl, że chce zamienić moją niewole w swego rodzaju grę psychologiczną, robiło mi się zimno ze strachu."

Fabuła prowadzona jest z dwóch perspektyw - "Teraz" i "Kiedyś". Fajny zabieg, dzięki któremu możemy poznać okoliczności pierwszego spotkana Jacka i Grace ich pierwszej randki, by po chwili wrócić do koszmaru który rozgrywa się w idealnym domu. 

Podsumowując "Za zamkniętymi drzwiami" jest to niesamowicie trzymający w napięciu thriller, od którego naprawdę ciężko się oderwać. Temat przemocy domowej nie jest lekki, ale myślę, że im więcej się o tym mówi tym więcej takich zwyrodnialców jak Jack zostaje ukaranych. Zakończenie w książce jest dość przewidywalne, ale nie mniej satysfakcjonujące. Polecam książkę każdemu, kto ma ochotę na dobry thriller z sadystycznym psychopatą w tle. 

Ocena: 8/10

Alex Michaelides "Pacjentka"

Nazwisko Alex Michaelides jeszcze dwa dni temu nie mówiło mi kompletnie nic. Nie jestem na bieżąco z nowościami książkowymi oraz z bestsellerami. Nie mam pojęcia co jest akurat "na czasie". Aż dwa dni temu przejrzałam listę Top 100 marzec 2020 na lubimyczytac.pl. Przeglądając zamieszczone tam tytuły trafiłam na "Pacjentka" Otworzyłam stronę książki, przeczytałam opis... Cóż, żałuję, że nie zrobiłam tego wcześniej!

Za każdym razem, gdy sięgam po książkę nieznanego mi dotąd autora jestem nastawiona dość sceptycznie. No bo nie wiem czy mi przypadnie do gustu styl autora, czy będzie na tyle oryginalnie, ciekawie i zachęcająco, że wrócę po więcej. Zawsze te same pytania, a koniec końców okazuje się, że było warto. Tym razem też tak było. Jak na kogoś, dla kogo jest to debiutancka powieść, no to muszę przyznać - pojechał po bandzie. Jestem oczarowana Alexem i czekam na więcej.

Na początku poznajemy Alicję Berenson, malarkę, żonę znanego fotografa mody - Gabriela. Z pozoru szczęśliwe małżeństwo wiedzie spokojne życie w północno-zachodnim Londynie. Wszystko zmienia się feralnego wieczoru, gdy Alicia z zimną krwią strzela Gabrielowi prosto w twarz. Pięć razy.
Od czasu aresztowania Alicia nie wypowiedziała ani jednego słowa. Podczas rozprawy psychiatrzy dochodzą do wniosku, że Alicia jest niepoczytalna i należy umieścić ją w szpitalu psychiatrycznym.
Po kilku latach do szpitala zgłasza się - w celu podjęcia pracy - Theo Faber, psychoterapeuta zafascynowany przypadkiem Berenson. Według wszystkich lekarzy w ośrodku jest to przypadek beznadziejny, on jednak wierzy, że nakłoni pacjentkę do rozmowy, do wyznania co tak naprawdę stało się tego wieczoru gdy zastrzeliła męża.

"Ten konkretny zawód przyciąga nas, bo jesteśmy zepsuci - studiujemy psychologię, by uzdrowić siebie."

Thriller psychologiczny w najlepszej odsłonie. Dzięki szczegółowej relacji głównego bohatera możemy prześledzić jego życie już od najmłodszych lat. Jego relacje z rodzicami oraz późniejsze gdy poznał swoją przyszłą żonę, Kathy. Z czasem poznajemy go coraz lepiej. Pozwala nam wejść do swojego świata, jakże osobistego. Bardzo podoba mi się to, że autor poświęcił tyle czasu na stworzenie tej postaci, dzięki czemu jest ona wyrazista. Jest jakaś. Chce się ją bliżej poznać. A niektórzy mogą nawet się z nią utożsamiać.
Alicję poznajemy dzięki pamiętnikowi, który pisała na kilka miesięcy przed morderstwem. Dowiadujemy się w nim o czym myślała, czego się bała. Jakie były jej najskrytsze pragnienia i potrzeby. Dziki temu mamy obraz na nią "sprzed".

Narracja "Pacjentki" jest z pierwszej osoby. Theo jest narratorem. To jego oczami widzimy całą tę historię. Jedyna zmiana następuje, gdy mamy wstawki z pamiętnika Alicii.

"Łapanie znikających płatków śniegu przypomina trochę chwytanie szczęścia. W miejsce posiadania natychmiast pojawia się pustka."

Podsumowując - jestem niesamowicie zadowolona z czasu spędzonego z tą książką. Ciężko się było od niej oderwać, co jest chyba najlepszą recenzją. Pierwsze spotkanie z Alexem Michaelidesem uważam za wyjątkowo udane, i jak wspomniałam, nie mogę się doczekać następnych powieści tego autora. Książka trzyma w napięciu, stopniowo dawkuje emocje a gdy dochodzimy do finału... BUM. Eksplozja. Takiego zakończenia się nie spodziewałam. 

Polecam oczywiście z całego serca. 

Mam nadzieję, że będziecie równie zachwyceni co ja. 

Ocena: 8/10

Stephen King "Uciekinier"

"Ameryka, 2025 rok. Brutalne teleturnieje i reality show są najpopularniejszą rozrywką dla mas. I najszybszą drogą do zdobycia pieniędzy. Pod warunkiem, że jest się zdesperowanym. Ben Richard, którego nie stać na leczenie córeczki, jest wystarczająco zmotywowany, by powalczyć o miliard dolarów. Życie dziewczynki zależy od tego, czy jej ojciec wytrwa 30 dni w grze UCIEKINIER, ścigany przez kamerę, profesjonalnych zabójców i cały kraj. Tylko że tej gry jeszcze nikt nie wygrał..."





Szczerze mówiąc nie wiem co mam napisać. Po raz pierwszy nie mam nic ciekawego do napisania. "Uciekinier" nie zrobił na mnie wrażenia. Nuda, nuda, nuda. Jestem ogromną fanką książek Kinga. W sumie to od niego zaczęła się moja przygoda z czytaniem. To on uświadomił mi jak dużo traciłam omijając bibliotekę.
Niestety "Uciekinier" mnie zmęczył. Nie mogłam się wczuć w tę historię. Miałam ochotę odłożyć tę książkę i już nigdy do niej nie wrócić, ale uparty ze mnie człowiek i zmusiłam się do dokończenia. Czy było warto? Zakończenie nawet fajne. Tak, jedyny plus tej książki to zakończenie.

Jeśli chodzi o fabułę to jest ona dość prosta. Benjamin Richards zgłasza się do teleturnieju o nazwie "Uciekinier" Zasady są proste - On ucieka a całe społeczeństwo go ściga. Jak długo wytrzyma? Kto okaże się na tyle szalony by mu pomóc? Do czego jest zdolny mężczyzna, który musi zadbać o żonę i chorą córeczkę?

Pomysł na fabułę fajny, zgadzam się. Wykonanie już mniej. Męczył mnie główny bohater, jego przerysowana arogancja momentami była nie do zniesienia.
Książka stosunkowo nie długa, bo tylko 280 stron, a ciągnęła się jak flaki z olejem. Jestem z siebie dumna, że wytrwałam do końca.

"Recenzja" dość krótka, ponieważ nie chcę się pastwić nad moim mistrzem. Tym razem mu nie wyszło, ale zdarza się. Każdy ma gorszy dzień, prawda?

Ocena: 5/10

Jodi Picoult "To, co zostało"

  

"Czy można wybaczyć niewybaczalne? Najbardziej poruszająca powieść Jodi Picoult!
Ludzie doznają różnych strat, wielkich i małych. Można stracić kolejkę, cnotę, pracę. Głowę, serce albo rozum. Można stracić dom na rzecz banku, patrzeć, jak dziecko wyjeżdża na stałe na drugi kontynent, a mąż popada w demencję. Strata to nie tylko śmierć, a żal ma wiele postaci.
Osamotniona Sage Singer, zrozpaczona po śmierci matki, zaprzyjaźnia się ze starszym panem, ulubieńcem lokalnej społeczności, emerytowanym nauczycielem. Pewnego dnia Josef prosi ją o nietypową przysługę: chciałby, aby pomogła mu umrzeć. Wyznaje, że nie jest tym, za kogo przez wiele lat się podawał. Mężczyzna skrywa straszną tajemnicę z przeszłości, sięgającą czasów II wojny światowej i masowych mordów na ludności żydowskiej. Czy Sage zgodzi się mu pomóc? Czym będzie wówczas jej czyn: aktem miłosierdzia wobec drugiego człowieka czy wymierzeniem sprawiedliwości bezwzględnemu naziście? Czy ma do tego prawo?"

 lubimyczytac.pl

Główną bohaterką dzisiejszej książki jest Sage Singer. 25-letnia mieszkanka New Hampshire, z zawodu piekarz. Życie ją nie rozpieszczało, najpierw straciła ojca, a później w tragicznym wypadku, po którym została jej na twarzy spora blizna -  matkę. Z natury odludek, który unika jakichkolwiek kontaktów z drugim człowiekiem. Jej jedyną przyjaciółką jest Mary, z którą prowadzi piekarnie, a kochankiem, Adam - żonaty mężczyzna.

Wszystko zmienia się w dniu kiedy poznaje Josefa - 95-letniego mieszkańca New Hampshire, szanowanego obywatela, byłego nauczyciela i trenera. Z czasem ich niewinne spotkania w piekarni przeradzają się w przyjaźń, która jest potrzebna i jemu, wdowcowi, który żyje sam oraz jej, ukrywającej się przed światem ze względu na oszpeconą twarz. 

Czar pryska, kiedy Josef prosi Sage by pomogła mu popełnić samobójstwo. 

Temat ludobójstwa jest niesamowicie ciężki. Mimo upływu lat. Ciężko się czytało szczegółowe opisy z obozów, gdzie trafiła babcia głównej bohaterki. Podczas lektury kilkakrotnie miałam ochotę odłożyć tę książkę właśnie ze względu na dramatyczne opisy warunków panujących w obozach. Niemal namacalny był smród który unosił się z kominów krematorium gdzie palono ciała. Nie należę do osób wrażliwych więc tym bardziej jest to szokujące. Na szczęście dokończyłam książkę i bardzo się z tego cieszę. 

Narracja książki jest podzielona na cztery osoby. Nasza główna bohaterka Sage. Josef. Minka, babcia Sage oraz Leo, agent federalny, do którego zgłosiła się Sage w sprawie Josefa. Każdy rozdział pisany jest w pierwszej osobie i jest dedykowany innemu bohaterowi. Myślę, że jest to fajny sposób na prowadzenie fabuły. Dzięki temu możemy poznać każdego bohatera z z osobna. Przynajmniej ja miałam takie odczucie, że każdy z nich w jakiś sposób sam osobiście mi się przedstawia.

Czego dopuścił się Josef - nie zdradzę, nie chcę zabierać wam "przyjemności" z czytania. Niech to będzie zachęta dla was by sięgnąć po tą pozycję. 

Plusy książki? Mimo ciężkiego tematu historia nas wciąga, chcemy a wręcz musimy się dowiedzieć co będzie dalej. Bohaterowie są wielowarstwowi, mają swój charakter, lubimy ich mniej lub bardziej. Kolejnym plusem jest opowieść Minki. Historia przez nią napisana jest wyjątkowa. Dla samej tej historii myślę, że warto sięgnąć po tę książkę. 

Minusy? Tak jak wspomniałam, nie jest to książka dla kogoś o słabych nerwach i wrażliwym żołądku. Opisy, niekiedy makabryczne, mogą zniechęcić. Nie jest to lekka lektura. Zabierając się za nią miejcie to na uwadze. 

Czy polecam? Oczywiście! 

Ocena: 8/10

__________________________________________________

A teraz kilka słów ode mnie. 

Wróciłam do czytania i pisania recenzji po ponad 5 latach. Mieszkam w Anglii i dostęp do polskich książek mam ograniczony i to bardzo. Więc moją jedyną nadzieją są książki w wersji PDF. Nie jest to moja ulubiona forma czytania. Uwielbiam mieć książkę w ręce, czuć jej zapach. Ale jak się nie ma co się lubi, to się lubi co się ma. Bardzo mądrze powiedziane. Tak więc moją jedyną deską ratunku okazał się tablet i książki w wersji PDF. Jak często będę wrzucać recenzje? Nie wiem. Na razie mam dużo wolnego czasu ze względu na wirusa, ale gdy wszystko się uspokoi i wrócę do pracy, nie wiem.